Зошто на децата треба една иста работа да им ја повториме и по сто пати?

Да бидеме искрени, повторувањето на една иста работа може да ве доведе до лудило. Но, зошто е тоа така? Дали децата не’ игнорираат или суштината е во нешто друго? Одговорот ни го дава Драгана Алексич, семеен советник.

Процесот на учење во раната возраст е многу сложен, затоа што истовремено се развива мозокот како орган, а со тој развој тој мора да ги процесира сите информации кои стигаат до детето – секој нов звук, вкус, мирис, допир, боја, нови песнички, приказни, нови лица, нови зборови, облици, правила, барања… со еден збор – безброј работи!

Со сето ова мозокот „учи“ и како да ги систематизира тие информации, што да стави во долгорочната меморија, а што не. Со оглед на тоа дека за детскиот мозок се’ е ново, па нема креирано невронски врски (кои настануваат и се зајакнуваат низ повторуваните искуства), мозокот „сам одлучува“како ќе го филтрира сето тоа и го отфрла она што за него е вишок.

Така, кога еднаш ќе кажеме нешто, ќе покажеме или објасниме, кај детето таа информаци се задржува многу кратко во краткорочната меморија (до околу 30 секунди) и после тоа можеме да очекува едноставно мозокот таа информација да ја отфрлил, затоа што тој „не знае“ дека нам ни е важно детето да го запамети тоа. Затоа, клучот е во адекватното повторување. Кога родителите повторуваат иста ситуација, исти правила и сето тоа се поврзува со покажување (фотографии кои лесно се паметат), тогаш тоа се задржува во детската меморија.

Кога родителите ме прашуваат: „Колку пати морам да му повторам на детето? Јас им велам: Барем милион!