Професорка по англиски со овој гест расплака многумина: Збунети сме ние возрасните, а тие повеќе од нас!

Пандемијата на коронавирус влијае на животот на возрасните, како и на децата. Сепак, возрасните често забораваат дека и децата веројатно се чувствуваат лошо за сè што се случува.

Дека светот што го знаеа до вчера веќе не постои и дека сè се смени преку ноќ.

Најдобар пример е гестот на професорка по англиски јазик од Србија, која со едно прашање ги натера своите ученици да се отворат и да си ја олеснат душата.

„Како си“, ги прашала нејзините ученици и целата ситуација ја споделила на Фејсбук.

 

Влегувам во училница со насмевка, второ одделение.

– How are you?

Сите механички одговараат и замолчуваат.

Но јас чувствувам, знам.

(ајде биди нормална и направи го првиот обид)

Цртам семејство на табла (по програмата).

Да ги насмеам (a подобро и не знам да цртам)

Го чувствувам и тој осмех.

Се пријави еден ученик, сакаше да зборува:

– Знаете професорке Тања, учителката нам ние болна.

– Ќе биде добро. Ќе се врати брзо, знам.

(Ајде биди нормална, втор обид)

Цртаат. Одам од клупа до клупа. Ги гледам цртежите. Можам врз основа на цртежот да видам какво е детето (во 90 % од случаите). Но и од очите.

Едно дете црта куче.

– Имаш брат/сестра?

– Имам брат, но не го сакам.

– Го сакаш, знам. Каде се мајка ти и татко ти?

– Работат.

Во другиот ред, уште едно девојче исто. Само куче. Друга сама себеси се нацртала.

Нема трет обид!

– Ајде оставете ги моливите, боиците. Гледајте ме.

– Како се чувствувате? Што ве мачи? Дали некој вас ве прашува како се снаоѓате? Што ви фали? Ова н ее нормално за вас нели?

(За таа констатација ми помогна звукот од Брза помош која помина покрај училиштето. Сите гледаме низ прозорецот)

– Јас знам како се чувствувате.

(Зборувам на мали, но големи луѓе)

Молк. И тогаш почнува секој со своја приказна.

 

Едно девојче се расплака.

– Дали нешто погрешно реков?

– Не, ми се насобра се. Татко ми е заболен од Ковид-19.

– Плачи. Тој плач е добар. Плачењето поради оценки не е добро.

Заѕвони училишното ѕвонче.

Седат. Не стануваат од клупите.

 

Јас морам на друг час.

– Бидете добро. Ќе пројде сето ова. И учителката ќе биде добро. Ќе се врати наскоро, знам.

Ми пријде девојчето кое плачеше. Ми го даде нејзиниот цртеж, на кој нацртала срце.

– Може ли да ве прегрнам?

– Секако!

Ќе се раплакам, но не смеам.

(Каков ли беше обидот да останам нормална?)

Е, деца мои….

(Се чувствувам, знам… но и сама се прашувам дали има крај на сето ова)

Разговарајте со децата. Не живееме паралелна реалност. Тие чувствуваат се.

Збунети сме ние возрасните, а тие уште повеќе од нас.

Потребни сме си едни на други. Сега највеќе.

Ќе научат и да нацртаат семејство на Англики, ма се ќе научат, завршува учителката.