Цел ден му се молев на Василиј Острошки – ми се појави на сон и ми испрати страшна порака!

Сместен во големата карпа на Острошка Греда, во Црна Гора, манастирот Острог е посветен на Свети Василиј од Острог ( Свети Василије Острошки ), кој беше погребан овде.

Од манастирот, може да се види извонреден поглед на рамнината Бјелопавличи.

Веројатно веќе и сте чуле многу легенди и тврдења за манастирот Острог, а многумина од нив биле сведоци на чудата на Свети Василиј Острошки, чии свети мошти по-чиваат во овој манастир.

Последната исповед на една жена стана вирален хит откако таа откри дека на сон и се појавил светецот кој и испратил језива порака.

Имено таа посочува дека од нејзината последна посета на манастирот поминало долго време и по многуте планови не успеала повторно да го посети манастирот. Постојано излегувало нешто неочекувано и кога конечно решила да го посети повторно, на сон и се јавил светецот Василиј Острошки.

Сонував за одмор, чекав, се радував, но и стравував дали ќе можам да се одморам. Имав една напорна година зад мене, а се можеше да реши едно патување на море, а попатно и посета на манастирот под Острог, каде што планирав да им оддадам почит на моштите на Свети Василиј Острошки.

Од денот кога дознав за Светецот, неговата слава и милост, побарав помош од него, се молев на него, бев смирена кога ќе го повикав неговото име. Без оглед на несреќата што ме чекаше, почувствував дека секој исход е токму како што треба.

Иако, како што вели народот, не се планира да се оди во манастирот под Острог, јас планирав еден ден од одморот да отидам и да побарам благослов од Свети Василиј Острошки, слава и милост од него.

Луѓето велат, дури и моите најблиски дека тој не дозволува грешен и лажен покајник да пријде на неговите мошти.

Таквите луѓе паѓаат во несвест, во еден вид транс, се тресат, плачат и монасите ги вадат на воздух, се молат за нив и истураат света вода врз нив. Само вистинските покајници можат да се молат и да ги бакнуваат неговите мошти. Отидов неколку пати, се искачив пеш кон горниот манастир и не чувствував замор во ниту еден момент. Ништо освен упорност.  Овој пат, сакав да го почувствувам истото, бидејќи животот што ни е наметнат ги носи тие две најважни чувства – дека можеме да ги издржиме сите неволји, без разлика колку е тешко за нас и дека има надеж и ќе успееме само ако не се предадеме.

И ова лето, си планирав но не вреди да се планира, да го барам мирот што го изгубив, понизно и кротко пред неговите мошти. Поминав еден ден пресметувајќи колку ќе ме чини патувањето, кога да тргнам, дали ќе се уморам, а тоа само ме загрижуваше што заморот стана неизоставен дел од мене. Вечерта заспав со молитва, но вознемирена и се најдов на добро позната патека. Се сетив на секој камен, корените на дрвото и знаев да се искачам кон Манастирот. Беше толку реално, јасно и неговата слава и милост, ги чувствував. Се разбудив смирена, по долго време. Многу се сменив од мојата последна посета на манастирот, им дозволив на луѓето да ме менуваат и попуштив. Страв, незадоволство владееше со мене. Алчноста и гневот ме совладаа и кога се разбудив потполно смирена, решив да одам во Острог.

Не ми дозволи, ме запре кога направив чекор, пропаднав и одлетав на два метра во темнината. Имено, таа вечер отидов на прошетка, насмеана, среќна, задоволна и не сфаќајќи дека следниот момент ќе лежам сама во мракот, натопена во пот и завивајќи од болка. Местото каде што одевме не беше осветлено, јас дефинитивно газам во мрак затоа што едвај се гледа, и овој пат зачекорив мислејќи дека има земја пред мене.

Пропаднав не знаејќи што се случи, само слушнав коска како пукна. Тој не ме остави, тој беше покрај мене и тогаш, ме спречи да удрам во шилата на арматурата што се одвојуваа од земјата и беа веднаш до мојата глава. Сè друго одеше брзо, како во филм, брзата помош, болницата во Рисан, транспортот со авион до Белград, операцијата и болката.

Ми испрати језива порака, слава и милост кон него, дека не сум подготвена да одам кон него како порано. Не бев чиста, мирна и кротка како порано. Јас дозволив ова злобно време и злобните луѓе да ме променат, да ме направат лута, несреќна, несигурна, исплашена, без насмевка и задоволство дека она што го имамам е доволно за да одам понатаму со нерасипана душа и дека трката за пари и моќ нема да ни донесе ништо добро. Пред мене е долго и тешко закрепнување, но веќе знам дека патувањето до Свети Василиј Острошки ќе го започнам со уште поголема желба.