СЕКОЈА ЧЕСТ: Седум години не го шишале својот син- сега ја донираат косата за изработување перика за болни деца!

По долги години борба за дете, Зулејха и Емир Ајановиќ го добија синот Мак во 2014 година.

Имено тој беше специфичен по својата долга коса која неговите родители не му ја крателе од раѓање.

 

 

– Мак е роден во 2014 година, по многу обиди, затоа што имав неколку спонтани абортуси пред него. Јас го родив на 41 година и тој беше дар од Бога. Тој веќе беше роден со кадрава слатка коса што ми беше жал да ја исечам, па ја оставив да расте, а кога должината на косата премина преку рамената, донесовме одлука да се ишиша и на крајот да се донира на деца со rAK. и да се направи перика. Одлуката да се остави косата на Мак да расте, се должи и на неговиот дедо, татко ми Мухамед, кому сега му е многу жал што дојде време за прва фризура. Од сите луѓе во моето опкружување, тој најмногу беше за зачувување на косата на Мак. Тој честопати ни зборуваше дека како момче имал многу долга коса. Претпоставувам дека тоа е и причината што тој толку многу се обидуваше да ја одржи долга косата на Мак. Дури ме праша дали има некој што сепак ќе се грижи за неговата коса, некои од фризерите дали сака само за да ја задржи косата. Сепак, веќе донесовме одлука да ја донираме, иако имавме понуда и да ја продадеме, но останавме доследни – вели Зулејха.

 

 

Седумгодишниот Мак Ајановиќ е ученик во Основното училиште „1.Март “.

Од неговото раѓање, родителите ја пуштија косата на Мак да расте се до пред извесно време кога решија да му ја направат првата фризура на своето момче и да ја донираат косата на деца заболени од raк. За босанскиот портал Azra.ba Зулејха раскажа зошто сметаат дека е вистинско време да ја скратат косата на Мак.

Тој секогаш бил различен, специфичен, посебен, од градинка до училиште. Сега, кога почна во прво одделение во основното училиште, доби нов наставник. Го прашав како му се допаѓа и тој ми одговори дека наставникот помислил дека е девојче. Но, имаше и негови пријатели од градинка, па сите заедно објаснија дека тој е момче. Мак веќе неколку години знае за нашата одлука да ја донираме неговата коса кога ќе порасне доволно. Му покажав фотографии од деца на кои би им помогнале. Имаше и моменти кога тој ќе речеше дека не сака да ја дава косата, дека му е жал, а потоа разговарав со него како повторно ќе расте. Бидејќи тој имаше навистина долга коса, решивме да не ја скратиме  премногу, туку само до рамената.

 

Зулејха истакна дека многу мајки не се осмелуваат да им пуштат коса на своите момчиња, само поради реакциите на околината, но се надева дека токму оваа приказна за Мак ќе  охрабри многумина да го сторат истото за целите на хуманитарната мисија.

– Кај нас ниту една мајка не се осмелува да му дозволи на своето момче да има долга коса. Јас еднаш одамна прочитав дека само едно момче донирало коса. Јас сум малку зачудена и се прашувам зошто момците не можат да ја пуштат косата и да ја дадат некому. Ова е голема одлука за мајките и се надевам дека приказната на Мак ќе инспирира многумина да се одлучат за овој потег. Косата што може да се донира мора да биде здрава и да не се третира со боја. Мислам дека донирањето коса е навистина мал чин за сите нас, но за другите е огромен. Се надевам дека мајките ќе се вразумат преку оваа приказна, малку е тешко и треба време да се измие и исуши косата, сето тоа е обврска, особено во зима, но повторно, ако можеме да сториме нешто и да помогнеме некому, зошто да не вели Зулејха за споменатиот медиум.