ЧУДАТА НА СВЕТИ ВАСИЛИЈ ОСТРОШКИ: Со молитва истерале дyх кој опceднал девојче

Оние кои биле знаат, тоа што се случува таму се памети цел живот!

Сместен во големата карпа на Острошка Греда, во Црна Гора, манастирот Острог е посветен на Свети Василиј од Острог ( Свети Василије Острошки ), кој беше погребан овде.

Од манастирот, може да се види извонреден поглед на рамнината Бјелопавличи.

Манастирот се наоѓа во Општина Даниловград, 50 км од Подгорица и 15 км од Никшиќ. Манастирот Острог е најпопуларно место за поклонение во Црна Гора.

Веројатно веќе и сте чуле многу легенди и тврдења за манастирот Острог, а многумина од нив биле сведоци на чудата на Свети Василиј Острошки, чии свети мошти по-чиваат во овој манастир.

Поради сите овие приказни, многумина решаваат да го посетат Острог, но оние што остануваат таму да ја поминат ноќта се малку…

Една жена од Белград реши детално да ја сподели нејзината посета на манастирот која во 2017 година исполнета се врати од таму со впечатоци.

„Како прво, морам да ви кажам една работа – ако некогаш сте чуле дека не можете да одите во Острог кога сакате, туку кога ќе ве покани Свети Василиј, јас сум тука за да потврдам дека тоа е чиста вистина.

По неколку месеци планирање за посета секој план што го направив не успеа. Или немав пари, или немаше автобуски билети, или немав време, или времето беше лошо … Секогаш нешто се случуваше. Кога се откажав по некое време, во вторникот пристигна повик како гром од ведро небо – Дали сакате да одите во Острог во петок? Бесплатно е, ја поминуваме ноќта таму, заминуваме во петок навечер, се враќаме во недела навечер?

Секако ! И еве го – Одам, конечно, не ми требаат пари и конечно земав слободен викенд!

Ноќното патување помина брзо, и одеднаш по 8 или 9 години, не се сеќавам точно, повторно ги видов контурите на планините Острог во далечината. Насмевката се ширеше низ моето лице и додека нашиот мини-автобус нежно се движеше по патот полн со кривини, големо, бело светилиште сместено на самиот врв на суровата планина полека се наѕираше меѓу дрвјата.

Повремено, ме расејуваа коментарите на возачот (мајко мила, што е ова, ќе паднеме!) И моите придружници чувсвуваа мачнини од висината и закривеноста. Сакав да им кажам на глас: Еј луѓе, тука ништо не може да ви се случи!

Конечно, се искачивме до долниот манастир посветен на Света Троица. Оттаму, рече водачот, кој сака, може да оди, кој не – возиме до горната порта. Се разбира, пеш!

И навистина – стрмно е, високо, има многу да се оди, тешко е – особено за оние кои, како мене, претежно седат во канцеларија.

Сепак, моите две придружнички кои ги запознав на ова патување, и конечно пристигнав жива и здрава, совладувајќи го каменото и нестабилно импровизирано скалило што води низ шумата до Горниот манастир.

На портата на манастирот – најмалку 300 луѓе! Ние едвај успеавме да ги пронајдеме душеците и ќебињата и се сместивме меѓу стотиците луѓе збиени на пространиот бетон пред конакот, за да можеме да преспиеме една ноќ во храмот.

Чекавме во ред да ги бакнеме моштите – цели 2 часа. Колоната се движеше многу бавно по тесното скалило што води кон пештерата каде што се чуваат моштите на Свети Василиј. Сонцето гореше  а јас имав ужасна главоболка.

Се прашував дали ќе можам да го издржам тоа, и наеднаш мислите ми исчезнаа и отидоа во Свети Василиј. Додека трепнав (веројатно многу повеќе), се најдов во пештерата и се поклонив на мoштите на светителот.

По вечерната молитва, прошетав со новите пријателки и откривме колку се прекрасни, пожртвувани монасите и девојките кои доброволно помагаат во Острог и колку се грижат да се запознаат со секого, да им дадат на сите бесплатна света вода и осветено масло, на секој што сака да го признае, прифати да ги бакне мoштите …

Премногу уморна од патувањето, мислев дека ќе легнеме во 8 – на крајот, се фатив како се качувам кон пештерата во мракот, а еден од моите придружници чекаше во ред за исповед.

Кога конечно се сместив на мојот дел од душекот, веднаш заспав. Претходно тој ден, ги слушав луѓето како велат дека ќе замрзнеме, дека нема доволно ќебиња, дека дува ветер, дека врне дожд … И заврна накратко, но не се откажавме – ги покривме работите и чекавме да престане.

-Јас дури и не знам колку време спиев кога ме разбуди ненадејниот студ. Едвај ги отворив очите и видов нешто што беше врежано толку многу во мојата душа што веројатно ќе го паметам до крајот на мојот живот.

Во куќата во која живеам, се будев среде ноќ и преку завесата гледав како гранките на дрвјата се мрдаат  и го користев уличното светло за да направам разни форми, од кои се плашев кога бев мала.

Овој пат, ги отворив очите и видов огромен камен кој го покриваше целото мое видно поле.

Ми требаше момент да се сетам каде сум.

Среде карпа – иконата на Свети Василиј, чие лице како да ме гледаше право во очи. Повеќе од тоа, голем бел сјаен крст. И не знам од што свети, нема светла.

За жал, во моментот не ми падна на памет да фотографирам.

Студот го немаше, повторно ми беше топло. Знаев дека огромна карпа ме чува, и мене и сите што спијат мирно околу мене.

Сакав да кажам некому. Со насмевка ја погледнав Јелена – спиеше мирно. Потоа на Невена – сонуваше како бебе.

Со истата насмевка, повторно легнав и потонав во сон, слушнав нешто што можев да го опишам како мек удар. Не сакав да ги отворам очите. Верувам кој беше. Знам кој беше.

И дознав зоштоми студеше – ветрот дуваше тенка прекривка од мене до мојата половина. Му бев благодарна што ме разбуди да ја видам таа убавина, онаа карпа навидум суви и безживотни камења со светкав украс на врвот, што преку ноќ станува горд, силен, непоколеблив чувар кој не дозволува ништо да ти се случи.

И на планината што ја чува Свети Василиј, сè е можно – дури и темјанушки и некои прекрасни розови цвеќиња што ги видов за прв пат во животот да никнат од грубата, остра и стрмна карпа, завршува оваа Белграѓанка.

Со молитва го избркаа нечиcтиот дух кој опседна 15 годишно девојче!

Едно од низата сведоштва кои кружат за манастирот е и следново. Имено иеромонахот Исаија го напишал ова во манастирската тетратка.

Денес, оваа приказна е една од безбројните други во книгата „Нови чуда на Свети Василиј Острошки“ издадена од манастирот Острог и Светaгора.

Иеромонах Исаија во својата тетратка опишал како Свети Василиј спасил петнаесетгодишно девојче од нечистиот дух што ја опседнал.

Ние ја пренесуваме приказната во целост:

„Една ноќ, околу два часа по полноќ, се слушна вресок од фонтаната на манастирот.
Ајде да видиме – тие мијат девојче со вода од чешма, а таа вреска и вика.

Нејзините родители го кажале нејзиното име и дека има 15 години. Откриле дека  потекнуваат од Хановер. Во неа имаше нечист дух и тие ја доведоа кај Светителот да ја ле-кува.

Отецот дојде да и прочита молитва, бидејќи таа не сакаше да излезе од автомобилот. Кога ја отвори вратата, таа го фати за епитрахелионот и го клоца.

После некое време, отидов да и прочитам молитва а отецот ми раскажа сè, па бев подготвен да реагирам. Сепак, овој пат девојчето беше помирно.

Некако успеавме да ја убедиме да излезе од автомобилот и да ја одведеме до патот на Светителот. Кога стигнавме до црквата, таа не сакаше да оди понатаму. Таму и прочитав молитва и се врати.

Следното утро, таа отиде кај Светителот, но не сакаше да го бакнува крстот или Светецот. Но вечерта го стори и тоа .

Секој пат кога ќе дојдеше кај Светителот, ги читавме нејзините молитви, па сè и тргна подобро. Следната вечер и ставија крст околу вратот и тогаш веќе беше доста подобро. Таа го зеде крстот и го бакна.

И – слава на Бога и на Свети Василиј!

„На третиот ден, Снежана се причести во Долниот манастир и се врати здрава во својот дом, на голема радост на своето семејство!