Чистиме риби на Алјаска за 220 евра дневница: Рацете ни се смрзнати, мозокот не може да издржи 16 часа работа но брзи пари само така може да се заработат!

Јелена Карамарковиќ од Србија ја раскажа својата лична приказна за тоа како заминала на работа во Алјаска. Без никакви бариери, отворено зборува за тоа што луѓето очекуваат дека ќе добијат кога заминуваат на работа и што навистина добиваат.

Таа објаснува дека температурата во фабриките не надминува четири степени, а главно е пониска, па затоа е „ужасно студено“, особено за луѓето кои имаат обврска да стојат во место и да ја извршуваат истата работа во текот на денот. Таа вели дека по првото заминување, сфатила дека и треба физичка подготовка, па почнала редовно да оди во теретана за да ги зајакне мускулите и да го подготви телото за напорот што ја чека.

Повеќето работници едвај чекаат празници, но во последниве години, многумина го користат тоа слободно време во текот на летото за да заработат дополнителни пари. Ова е главно случај со сите оние кои одат на привремена работа во Алјаска. Луѓето кои веќе имаат постојана работа и семејство во Србија имаат предност кога станува збор за вработување, бидејќи тоа е гаранција за работодавачот дека ќе се вратат во земјата по крајот на сезоната, пишува Еуроњус.

Јелена Карамарковиќ од Рашка инаку е воспитувачка, која дури трипати била во фабрики за риби, користејќи делумно годишен одмор, делумно неплатен одмор од работа. Таа вели дека патувањето во Америка го гледала како единствен излез од финансиската криза, и успеала да собере дел од парите за купување стан во Крагуевац од заработката во текот на три сезони.

“Тоа не е работа за секого, и може да се каже дека тој што треба да реши некој егзистенцијален проблем заминува. Многу луѓе се откажуваат на почетокот. Младите Американци доаѓаат, но не остануваат подолго од 15 дена,” едвај издржуваат и на крајот се откажуваат. Нашиот народ е издржлив, и во последните две години, заедно со Украинците и Молдавците, Србите се и најбројни “, рече Карамарковиќ за„ Еуроњус Србија “.

Таа забележува дека организмот се навикнува да биде буден 16 часа, како што понекогаш и бара работата, но дека пред тоа секој доживува „прочистување“.

„Мора да станете порано, да јадете, што значи дека тие одат на подготовки два часа пред и после спиење, така што остануваат уште шест часа за спиење, под услов веднаш да заспиете. Се ви е вкочането, болката е неверојатна, мускулите се грчат. Првата година е шок за телото. За многумина е тешко да се навикнат на остриот мирис на риба и амонијак, кои буквално навлегуваат во ноздрите и кожата “, вели Карамарковиќ, пишува Еуроњус.

“Луѓето живеат и работат во фабриката, не излегуваат од фабричкиот круг. Работодавачите со кои работев се обидуваа да обезбедат доволно храна, месо и риба, бидејќи исхраната е важна за луѓето да можат да го издржат тоа темпо на работа. Ручек трае половина час, а на секои четири часа има пауза од 15 минути “, вели Јелена Карамарковиќ.

Потпирајќи се на своето тригодишно искуство, Јелена вели дека имало некои измени во регулативата, бидејќи доаѓањето на брачните двојки претходно не било дозволено, а според новите правила, и тие можат да дојдат. Таа вели дека сега работат и постари луѓе, додека на почетокот доаѓале само млади луѓе, а просечната возраст е околу 40 години.

Поради искуството што го стекна за време на трите престојувања во фабриките за риби, Јелена вели дека луѓето често ја прашуваат како се условите за работа и како изгледа животот на Алјаска.

“Јас им го кажувам најлошото. Јас им велам дека ќе ум-рат, па ќе се родат повторно. Вие во животот не сте го искусиле тој интензитет на болка. Физичката болка поминува за пет дена, бидејќи човек се навикнува, но само кога доаѓа ментална криза се покажува силата на карактерот.Најголемата борба е со самиот себе “, вели таа за Еуроњус.

Според неа повеќето луѓе доаѓаат да работат во Ајласка без да се подготват з аона што ги чека, во смисла дека не се доволно информирани каде всушност одат, односно дека не го замислиле тоа така и доживеале голем шок. Како по правило, вели таа, жените се поиздржливи од мажите.

„Плачат на почетокот и брзо го надминуваат тоа. Сум видела жени со мала градба, облиени во солзи, тешко им е и некој би помислил дека ќе се откажат, но се случува потоа да издржат најдолго “, вели Карамарковиќ.

Карамарковиќ вели дека првите осум часа работа се платени по 13 долари на час, а секој од осумте прекувремени часови по 16 долари. Оние „шеснаесет“ се четири до пет недели, кога работите цел ден.
“Можете да заработите максимум од 200 до 220 евра дневно. Тоа значи дека имате 110 работни часа неделно. Чек пристигнува на секои две недели, и извештај секој петок. Во сезоната, можете да заработите околу 5.000 евра а во Србија со чесна работа тоа не можете да го заработите ниту за една година. Нема слободни денови, се работи секој ден”, посочува Јелена.

Најкраткото заминување е 45 дена, а најдолгото трае до шест месеци. Сезоната започнува на 15 јуни и завршува помеѓу 10 и 20 октомври.

„Минатата година, за време на корона, фабриката беше затворена и никој не смееше да го напушти кампот, освен чуварот, кој одеше на шопинг. Тука, се тестира степенот на издржливост на секоја личност. Колку и да звучи апсурдно, но таа работа, колку и да е тешка, се заљубувате во неа, бидејќи е тешко побрзо да се заработат пари на чесен начин. „Се е екстремно, ги достигнувате границите на издржливост и затоа има такви што го мразат ова место толку многу што едвај чекаат да се вратат и не им паѓа на памет да дојдат повторно“, рече Карамарковиќ за „Еуроњус“.

Тоа е целосно легална работа за која е добиена сезонска работна виза во американската амбасада, а платена повратна карта, сместување и храна на Алјаска од агенцијата преку која се оди на работа.

„Осигурувањето се плаќа, но практично ги опфаќа само основните работи, поточно ќе добиете крема за маќкање кога ќе ви се вкочанат рацете или лекови против болки. Сите трошоци за лекување, на пример, поради повреда, треба сами да си ги платите, а тоа е многу скапо. „Откако еден колега разви камен во бубрегот и беше хоспитализиран, мораше да даде се што заработи за лекување и доплатуваше дури и кога се врати дома“, вели Карамарковиќ.

Таа забележува дека има тешки животни приказни и дека работниците доживуваат трогателни моменти заедно – од кирза до радост.

“Има многу трогателни моменти. Некои жени оставаат три деца, се случи некои да се породат додека беа таму. Се навикнувате на физичка болка после неколку дена, но најтешко е кога мозокот сигнализира дека веќе не може … Гледате луѓе како на снимка, спијат и работат, во одредено време од денот во текот на таа 16-часовна смена, ниту мртви ниту живи … Организмот одбива да биде буден откажете се “ , посочува оваа воспитувачка која забележува дека и било тешко да се навикне на монотоната работа и средината што е драстично различна од нејзината работна средина во градинка, каде доминира креативноста и пријатната средина, пишува Еуроњус.

Таа вели дека во голема мера ги исполнила своите цели и не е сигурна дека би отишла повторно. На младите кои имаат потреба од пари, таа би препорачала да се обидат да си заминат, но истакнува дека најпрво мора да расчистат сами со себе.