МИЛИЦА ПАВЛОВИЌ ИСПРАТИ БАРАЊЕ ДО СВОИТЕ ПРИЈАТЕЛИ! По смртта на нејзината баба, пејачката им се обрати на најблиските!

Пејачката Милица Павловиќ пред неколку дена ја изгуби својата баба, која починала во Белград, каде била сместена во старечки дом .

Пејачката сега се огласи и ги замоли своите пријатели и блиски само едно нешто:

– Животот навистина пишува романи, а досега во неколку наврати сум имала ситуации кои во само еден момент ми го превртеле целиот живот. За година и пол останав без луѓе кои беа моето семејство, мојот дом, мојот тим. Во ноември 2020 година, мојот дедо си замина, а денес истото сценарио, истите луѓе, само мојата Рада заминува. И сега имам две мали ангелчиња на моето рамо. Од едната страна си ти, а од другата страна е мојот Дедо. И од утре заедно пишуваме нови победи. Затоа што ние сме сепак тим. Пееме, танцуваме, го славиме животот. И имам едно мало барање до сите луѓе кои ме познаваат, ме сакаат, ме поддржуваат, .. Само не ме прашувајте ништо. Дозволете ми да научам да живеам со оваа ситуација на свој начин. И оваа болка … претпоставувам дека ќе успеам да ја скротам некако со текот на времето. Барем така се надевам. Морам – напиша Павловиќ.

Инаку Милица е родена во Швајцарија, но веќе на три месеци, кога нејзините родители се развеле, се преселила во Доњи Буниброд, кај Лесковац, каде што живееле нејзината баба Рада и дедо ѝ Владимир.

Пејачката порасна со нив, тие ја одгледаа и ја воспитуваа, а секогаш истакнуваше дека имала среќно детство и дека тие и биле најголемата поддршка.

Дедото на Павловиќ почина пред година и пол, а сега таа остана без својата мила баба за која беше многу приврзана. Рада последниве години станала дементна, а потоа и била констатирана Алцхајмерова болест. Милица неодамна и самата зборуваше на оваа тема, па откри дека родената баба не ја препознава.

Милица на својот профил објави емотивна порака со која се збогува со својата баба.

– Еве, признавам. Срцето ми се распаѓа и крвари. Крвари, затоа што посакувам да можам да направев нешто друго… Не зависи од тебе, не зависи од мене. Тоа не е наша волја. Јас сум себична, затоа што те сакав тука за мене, да бидеш секогаш тука, да ти ги бакнувам рацете и очите… Лесно е за некој што не те познавал, но јас ја имав привилегијата да бидам твојата судбина во животот. Ти, личноста што ја имаше најчистата душа што чекореше на оваа планета… Која е најубавата баба? Мојата Рада. Целиот живот си го посвети на другите. И покрај тоа што си израснала како слуга во богата куќа во селото, живеејќи на парче леб и покрив над главата, тоа го извлекуваше само најдоброто од тебе. Која била најдобрата сопруга, мајка и баба? Мојата Рада. Некои ти згрешија, цело село знае кои, а ти им запали свеќа за здравје… Од твоите усни секогаш се слушаше убав збор за сите, песна и никогаш не сум ја слушнала мојата Рада да каже „Не можам и Јас нема“. Убава моја, сакам и јас да продолжам, не грижи се, но се ме боли… Срцето ме боли и солзите кои ги бришам ме горат … Но не грижи се, ќе продолжам да бележам нови победи , затоа што така ме воспита, и го посвети својот живот на мене да бидам добра личност и да ги сакам луѓето Рада Павловиќ од Горњи Буниброд (како што гордо кажуваше до последниот ден). Не ми дозволи да се налутам на никого, таа ме научи прво да ги поздравувам сите, да им кажам „Добар ден“ и да земам торби од раце кога ќе се вратам од основно училиште пешки и да помагам… Никогаш нема да заборавам какоти се јавував од последниот час од средно за да ми подготвиш вечера, а мојата Рада е спремна да ме чека на врата да ме бакне и да ме гледа и слуша додека јадам се што прават нејзините магични раце… ме оставија во твои раце кога имав само неколку месеци, Господ ме погледна. Ти ги бираше моите фустани за да ја направиш внуката најубава. Можеше да ме пресоблекуваш три пати на ден, а се сеќавам на приказната за систематски како главниот доктор излезе и им рече на сите други мајки (а ти беше моја) дека треба да се срамат што не се грижат за децата како оваа баба. А твоето срце беше полно, бидејќи е твојата Милица е… Ние сме тим лепотице моја, победничкиот тим. Само фраер (дедо ми, твојот Владимир) ме зезна малку што те покани во прегратка – напиша Милица во описот на фотографијата со баба и додаде:

– Сигурно и нему му недостасуваш, така прекрасна. Би ти дала срце и душа, да можам… Но не можам… За жал, некој друг ги напишал правилата на игра… ќе живееш во мене, преку мене, мојот живот и ќе се гордееш со мене засекогаш. … Злато мое, те сакам до небо и подалеку… Прегрни го дедо ми, и јас ќе бидам твоето најдобро огледало. Затоа што ние сме тим. И не, нема да престанам. Ќе продолжам како што ти и дедо ми сакате и барате од мене, да продолжам да се борам. Да продолжам да постигнувам се што сакаше за мене, а ти ветив дека ќе биде така. Ќе продолжам за себе, бидејќи знам дека ако престанам сега, веќе нема да имам сила да почнам од почеток. Затоа што ти за мене беше сè на светот. И не е лесно кога ќе останеш без се. Но… Твојата Милица ќе издржи. Вие ја создадовте. И нема да ве издадам. Никогаш. Те сакам Љубов моја. Најмногу. Твојата Милица…