Сопругот ме тeпaшe додека не паднав во нecвест затоа што манџата немала густа запршка!

Според последните истражувања, најчестите жp-тви на семејно нас-илство се жени на возраст од 18 до 40 години.

Оваа жена која со години трпела семејно нас-илство реши да си ја отвори душата и јавно да проговори за агонијата низ која минувала.

Секојдневното те-пање, лузните на лицето повеќе не можела да ги издржи и еден ден решила да се самоодбрани по што го повредила нејзиниот сопруг, кој почи-нал.

Тешката приказна на читателката која сакаше да остане анонимна ја пренесуваме во целост….

Јас готвев манџа. Запршката ја направив како и секогаш, ставив половина лажица црвен пипер и полна лажица брашно во врелото масло.

Го ставив тенџерето на средина од масата, наместив се за ручек, тој седна на масата нервозен и гладен во работничките алишта. Веќе еден месец се враќа од работа нервозен.

Што е ова? “, Ја истури манџата со лажицата.

Молчев.

„Слушаш ли што те прашувам? Дали ова е ручек? “

„Да, јас го направив како и обично “.

Тој гледаше тивко во шерпата, а потоа замавна со сета сила и тенџерето одлета, го погоди кандилото кое падна на подот. Манџата течеше по сидот.

Дали ти реков да не ме нервираш? Погледни што направи сега! Јас го направив како секогаш, го направив како и секогаш… се шегуваш со мене?! ”, Тој го преправи својот глас имитирајќи ме.

Не сакав да се расправам. Никогаш не сум се расправала со него. Се упатив да ја кренам ламбата. Чорбата веќе падна на подот. Се наведнав кога почувствував силен удар по стомакот. Изгубив здив. Се обидов да дишам но следеше нов удар па исчезна и она малку што успеав да го пуштам во белите дробови. Се наведнав настрана, повлекувајќи ги нозете кон градите за да го заштитам стомакот од нов yдар, но потоа тој ме фати за коса и почна да ме влече кон кујната. Молчев. Немав сила да врескам, не сакав ни ќерка ми да го види ова, таа беше во една соба горе.

Ме фрли во еден агол и повтори: Го направив како и секогаш, го направив како и секогаш! Оди кај Божа (тоа беше неговата мајка) и види колку е црвена чорбата! Ти ми штедиш на црвен пипер… Ме правиш ма-нијак !, се сврте држејќи ја главата.

„Мамо, што е…“ ќерката застана пред вратата и започна да вpeска.

„Што и направи, мамо, мамо, што ти стори! тргна кон мене, но тој застана. Таа почна да го yдира со рацете, но тој ја фати за слабите зглобови и ја фрли настрана.

Кога го видов тоа, се втурнав кон него, бесот ми даде огромна сила и почнав да го yдирам насекаде, го зграпчив капакот на тенџерето и го yдрив во главата. Потоа ми yдри шла-каница и повеќе не се сеќавам на ништо.

Беше 1998. среда, три часот попладне. Поминаа 23 години. Јас живеам сама. Ќерка ми се пресели во Италија и ме посетува три пати годишно. Тогаш имав 27 години, што значи дека сега имам 50 години и многумина би рекле најдобри години за живот. Но, не за мене.

Јас сум уб-иец? Не знам дали така се нарекува човекот кој го yби својот сопруг во самоодбрана? Може ли таа самоодбрана да ми ја измие крвта од рацете? Дали ќе одам во пе-колот каде што повторно ќе го сретнам?

Како тече животот откако ќе си го спасиш животот со одземање живот на некој друг? Сите овие години се обидував да дојдам до одговор.

Ова го пишувам затоа што секој ден читам за наси-лството и секогаш одново ги доживувам сите те-пања што ги добив после првото. Секоја модринка, секој скршен заб, испукана усна, скршено ребро. Секојпат кога ќе прочитам дека има такви што мислат дека чесните жени не можат да бидат те-пани, се прашувам со што јас ги заслужив? Не доволно запржена манџа? Трошка кал на чевлите што не ја избришав? Со кафето што си го направив во осум навечер, да се одморам од сите обврски во текот на денот?
Што направив за да ме претепа, толку многу што никогаш не успевав да останам на нозе?

Те молам, ако го читаш ова, разбери дека те-пањата од кои паѓаат забите не се некаде на филм, туку можеби во куќата на твојот познаник и не знаеш ништо за тоа. Разберете дека на насилникот не му треба „многу“, понекогаш недостасува само една лажица црвен пипер за да ја претепа жената до губење на свест. Запомнете, пред да започнете да браните будали и да ги осудувате жените, да барате причини зошто биле тепани. Те-пањата ги добивав најмалку три пати месечно, толку бpyтални што завршија со тоа што го направив. Можеби не сум ништо подобра од него.

Ќерка ми не се омажи. Таа вели дека не сака. Дека се ​​плаши. Имаше само едно момче. Таа живее сама  и не знам дали ме лаже кога вели дека е среќна, не се гледаме секој ден, таа е далеку. По се што се случи, и покрај тоа што и таа добиваше удари од нејзиниот татко поради кој изгуби 50 проценти од видот на десното око, отиде на терапија три години за да може да продолжи да живее, без кошмapи, стр-авови, каење.

Насилството, кој и да го претрпи или го претрпел, остава тр-ауми. Или чувството на крв на моите раце. Ја носам, иако не се гледа. Ги миев со сапун, носев дури и ракавици, земав лекови скоро десет години, не се сеќавам кога последен пат спиев повеќе од два часа.

Имам педесет години, бев жртва на насилство што на крајот донесе една смрт и не можам да разберам дека никој не гледа што се случува околу нас.

Што се случи со луѓето кога те=-пањето стана начин на комуникација, начин на докажување, протерување на правдата, докажување на „љубов“, посесивност, лекување на нивните конфликти?

Можеби некој очекуваше поинаков исход, дека, на пример, дојдоа и го зедоа мојот поранешен сопруг, го yaпсија, затворија, го тргнаа од мене и ќерка ми, нè заштитија. Но, не беше така. По 48 часа, тој беше ослободен со забрана за пристап 30 дена, по што дојде пред вратата и се обиде да ме убие. Бев подготвена, бидејќи знаев дека тој ќе го стори токму тоа и морав да се заштитам.

Секој што не доживеал нешто слично, не дај Боже да го доживее. Тогаш можеби ќе сфатите дека никој не заслужува ќо-тек што го повредува вашето тело.