Не живеела секогаш на висока нога: Јована Јеремиќ со солзи во очите прозборе за тешкиот живот- Купував кинеска облека, сега можам да си дозволам се!

Иако денеска важи за една од најатрактивните и дефинитивно жена која предизвикува големо внимание како со својот стајлинг и појава така и со својот стил на изразување, сепак водителката Јована Јеремиќ не била секогаш она што е денес.

Имено Јована е позната како личност која секогаш го кажува она што го мисли, а нејзиниот стајлинг во утринската програма привлекува големо внимание. Сепак, нејзиниот живот не бил толку бајковит и гламурозен порано.

„Потекнувам од семејство каде што имав доволно за обичен живот, никогаш немав повеќе за да се расфрлам, но секогаш имав големи желби и цели. Гимназија завршив во Љиг, каде што бев ученик на генерација. Имав и стипендија, но никогаш нема да заборавам кога дојдов во Белград, застанав пред Правниот факултет и реков: Ќе те покорам и еден ден ќе те освојам. Така беше, го положив приемниот испит и се запишав со стипендија“, рече своевремено Јована и додаде:

„Никогаш нема да ги заборавам тие денови од студентскиот живот. Имаше многу девојки кои се запишаа на истиот факултет како мене, но не учеа, само шетаа низ градот во Гучи, Прада и други брендови, а јас кога дојдов носев нешта што воопшто не беа брендирани, облека купував од Кинезите – маици од 200 динари, но сега можам да си дозволам се“.

„Ја имав мојата цел во животот, која веќе ја постигнав, а тоа е да завршам факултет и со мојата диплома, со мојот ум и знаење да си купам Гучи и Прада, без да морам да одам со некој старец. Го имам сето тоа. Како мала сакав да имам скапи работи, а сега ги имам и можам да си ги дозволам сите.Имаше моменти кога учев дванаесет часа во читална. Излегувам надвор после некое време и само почнував да плачам затоа што гледам среќни и заљубени луѓе околу мене, а единственото нешто во мојата глава е што треба да научам преку 1.000 страници и да го положам испитот“.

Се ќе ми беше полесно да ја имав таа психолошка поддршка, но родителите не ми се мешаа и тоа е ок, бидејќи во мене разбудија борец. Но, ми беше тешко во текот на моите четири години студирање бидејќи знаев дека морам да ја задржам стипендијата бидејќи немам пари и морам да положам сè. Тоа ми беше многу тешко. Имав многу подеми и падови и милион пати се враќав дома плачејќи и прашувајќи се: Дали сето ова има цел и дали сето ова има цена, дали сиот овој труд ќе се исплати? Па, сега кога ќе размислам, плачам. Кога завршив четири години студирање, волонтирав две години без динар и никаде не можев да се вработам, иако бев најдобар студент. Младите не смеат да губат надеж. Живееме во земја каде што треба да го издржиме тешкиот период. Тоа ми беше многу тешко затоа што гледам дека луѓето кои се неквалитетни успеваат, а јас, која сум најдобра, не можам.

Искрено, работев како келнерка во ресторанот што го водеа мама и тато и таму го штедев секој динар за да си купам облека. И готвев, чистев, работев на скара и собирав од стипендии затоа што ги имав сите можни стипендии од Фондот за млади таленти и бев втора во Србија по мајчин јазик, во Граматика по јазична култура, на државни натпревари. Затоа моите родители сакаа да бидам адвокат и некако повторно ги разбирам. Ме обучија за тоа и не ме поддржаа кога решив да работам во телевизија. Сега се горди на мене, но порано не беа затоа што не можеа да сфатат што сакам да правам во животот. Купив фустан за апсолвентска вечер со стипендија и кожна јакна од 300 евра. Сакам да се облекувам убаво и никогаш нема да заборавам колку се радував кога можев да си дозволам нешто за себе бидејќи моите родители не ми купуваа, немаа ништо. Кога излегував во град, пиев едно вино, а потоа само вода, не се трошев како другите затоа што знам да го ценам динарот“, се присети Јована со солзи во очите.