Имав само 21 година кога се борев со најтешката болест- ќерка ми почувствува дека нешто не е во ред, неможев да верувам дека тоа ми се случуваше!

Јас сум Валентина од Чазма. Имав 21 година кога ми дијагностицираа kan*ер на јајници.

Пред точно една година, моето тогаш едногодишно девојче доби треска. Поминавме низ сите можни тестови и лекарите рекоа дека сè е во ред. Еден ден повторно отидовме кај мојот лекар поради температурата. Кога докторот ме виде, гледаше во мене и ми рече:

“Вашето дете не е болно, вие сте болна. Вашето мало девојче чувствува дека нешто не е во ред со вас, но таа не знае како да ви го каже тоа”, вака ја започнува својата тажна приказна Валентина која успеала да се избори со опаката болест.

Таа во чест на Светскиот ден на кан*ерот реши да ја сподели својата животна приказна и болното искуство со цел е да ја подигне свеста за бoлеста, превенција, дијагностицирање и лекување на оваа мaлигна бoлест.

Зачудено ја погледнав докторката. Мислев „што е ова, приказна, па сè е во ред со мене“.

Ми рече да легнам на креветот, дека ќе ме прегледа.

„Имате р*к, утре ќе ви закажам на ургентен ултразвук“, рече таа.

Илјада прашања во мојата глава.

Што ми вели таа? Каков кар*ином? Како може таа да го знае тоа? Таа само го допре мојот стомак.

Утрото се подготвив и отидов на ултразвук. Единствено за што размислував е дали ќе стигнам навреме на работа. Дојдов во болницата во Бјеловар. Седев во чекалната и чекав. На моето лице има насмевка. Не ми е ништо, д-р Паник.

Ме поканија во просторијата за ултразвук. Лекарот ги менуваше боите како семафор. Стана од столот и ги повика другите колеги. Во тој момент, знаев дека нешто навистина не е во ред. Сите се собраа околу мене. Тие молчат.
Во еден момент ми пријде директорот на болницата.

“Ве молам, одете на одделот за гинекологија. Не одете дома, ситуацијата не е најдобра”, рече тој.

Една млада сестра стоеше до мене. Таа рече дека се плаши дека ќе побегнам.

„Те молам, само кажи ми колку е страшно“, ја прашав.

„Не сум сигурна, но те молам оди во Одделот“, одговори таа.

На одделот за гинекологија околу мене повторно еден куп лекари и тишина. Тие се гледаат едни со други и се движат и шепотат. Мојот страв станува сè поголем.

Младиот лекар ми вели: „Оди во собата сега, ќе дојдам кај тебе“.

Напнатоста се зголемува. Во собата влегоа медицинска сестра и лекар.

„Знаете, ултразвукот покажа дека имате р*к на јајници, со големина од 20 сантиметри“, ми рече докторот.

Постојано се присетував на нејзината реченица. Не, тоа не е можно, тоа му се случува на некој друг. Како би имала р*к на 21 година и никогаш не сум била посериозно бoлна? Не беа во право.

За два часа, лекарот ги имаше сите наоди на масата. Кога ги погледна, рече:

“Девојко, имате р*к, обележувачите се високи, во понеделник ве чека тешка, итна опepација, но одите во Загреб, во болницата Петрова. Премногу сте млада, нека го сторат тоа врвните експерти”.

Сега требаше да ги повикам мама и тато и да им кажам дека имам paк и останувам во болница.

Ним им беше многу тешко, но никој пред мене не плачеше. Сите се смееја само за да не плачам и знаев колку плачат додека лежев во болницата.

Ивана тој ден работеше во болницата во Бјеловар. Заедно одевме во основно училиште. Таа дојде во мојата соба и ми рече:

„Валентина, можеби не е толку страшно, верувам дека сè ќе биде добро“. Кога излегов од болницата, таа редовно ми праќаше пораки и ме прашуваше како сум. Ивана, ти благодарам!

Се оперирав неколку дена по дијагнозата и можам да ви кажам дека најубавото чувство беше будењето по операцијата. Бев многу среќна, а сестрата ми рече:

„Земи си го мобилниот телефон, јави се на твоите родители и на твоето дете. Стапи во контакт со нив“.

Лежев во болница осум дена. Моите родители и ќерка ми доаѓаа скоро секој ден. Во тоа време таа беше сè уште многу мала, па не знаеше што всушност се случило. Разделбата од неа ми беше многу тешка на мене. Разговаравме на видео повик секоја вечер пред спиење, а јас плачев после тоа. По операцијата, наодите пристигнаа. Лекарите рекоа дека за жал морам да одам на хемотерапија. Ќе добијам вкупно 30 од нив и ќе ги примам на секои две недели во пет дневни циклуси.

Помина една година од хемотерапијата. Јас сум одлична,, работам. Мојата коса порасна.
Го ценам секој нов ден. Затоа што никогаш не знаеме што не чека, завршува Валентина.

За потсетување, по кардиоваскуларните болести, ра*от е втора водечка причина за cмртност во Европската унија. Секоја година, 3,5 милиони луѓе се дијагностицираат со р*к, а 1,3 милиони Европејци годишно у*ираат од оваа болест.
Во пресрет на Меѓународниот ден на ра*от, Европската комисија објави дека се издвоени четири милијарди евра за новиот план на ЕУ за борба против ракот.

Клучните области на дејствување на планот се превенција на болести, рано откривање, дијагностицирање, процес на лекување и подобрување на квалитетот на животот на преживеаните од р*к.