Рада Манојловиќ не можеше да ги задржи солзите: Пејачката се расплака среде емисија- откри се за најболниот момент во животот

Пејачката Рада Манојловиќ во неколку наврати зборуваше дека најголема болка за неа е тоа што многу рано ја загуби мајка си, а сега проговори и за најтажните детали.

– Јас имав 19 години, сестра ми 17. Мојата најдобра другарка беше од селото, сите се роднини на Манојловиќ таму, таа е на моја возраст, 85 година. Мајка и почина кога имаше две години и цел живот се прашував како и е и постојано се молеше на Бога, бидејќи заедно седевме во клупата, таа ми беше најдобра другарка и некако гледајќи во неа, секогаш ми беше тешко поради неа и само мислев дека тоа нема да ми се случи мене… – рече таа.

– После почнав да размислувам дали е можно тоа од што се плашите да е она што Бог ви го намислил. Неверојатно, толку се плашев, таа беше слаба точка за сите нас во селото, а јас само се плашев да не се случи ова, само да не се случи. И, кога се разболе мајка ми, беше болна година и пол, јас тоа воопшто не го сфатив сериозно. Никогаш не можам да ги заборавам нејзините зборови, таа беше исто како мене, кога се плашам од нешто ми се допаѓа некој да ми даде некаква потврда, кога ќе прашам: „Што мислиш, дали се ќе биде во ред?“, за некој да ми каже: „Ќе“ биде, за јас да се смирам. Постојано се сеќавам на нашата мајка, таа го чувствуваше и го имаше овој страв и често не прашуваше мене и сестра ми: „Што мислите, дали мајка ви ќе биде подобро?“, а ние и велевме: „Секако, мамо“ – откри пејачка, а потоа додаде:

– Во тие години веќе пеев на свадби, во шатори, во исто време на свадбата пее друга пејачка, на пауза учам за училиште и ги добивам сите петки и немав време да размислувам за неа во однос на таа болест . И јас имам слушнато дека се лекува во незнам колкав процент, не ми падна на памет дека кај неа е веќе некоја фаза . Дури и еден период, шест месеци, се беше во ред со неа, на некои проверки се беше чисто, па јас бев убедена, тоа е тоа. Сепак, се врати. Сосема несвесно ми се случи тоа.

– Самиот тој момент… Бев со неа до самиот крај, ја држев за рака. Кога нешто кажуваш, живееш, го доживуваш, го гледаш и како да не си ти, како да сум била надвор од себе и сега од некаде го гледам. Мислам дека така го надминав, продолжив да живеам и работам. Некаде психолошки го уништив сето тоа. Не се сеќавам кога последно плачев, можам да избројам од 2004 година. Сега ќе поминат 20 години откако ја нема. Плачев како минуваше времето, еве ме на пример 37 години, таа се разболе на мои години, за околу шест месеци кога ќе стигнам на таа возраст, сега разбирам колку била млада. Можеби не сум го доживеала така во тоа време. Тогаш си помислувам, човече, како и било, таа уште нѐ имаше и нас две – рече таа, па додаде:

– Мислам дека најмногу жали што не остави нас две. Но, се сеќавам и колку беше мирна. Јас сум паничар, се збогувам со животот кога ме боли заб или кога имам главоболка, а таа беше, еве се сеќавам, сестра ми готвеше многу добро, научи од неа, а мајка ми веќе долго време беше болна. И, сестра ми готви нешто и почнува да плаче затоа што сите знаеме дека е болна, а мама, се сеќавам, едвај оди, болна како што е пред уми.рање, вели: „Марија, не смееш да плачеш, мора да мислиш дека ќе имате деца утре, мора да бидете силни“, не тешеше таа до последниот ден.

-Вечерта пред да ја однесеме во болница,таа почина утредента  па не кажувам детали, нешто и се случило, паднала на креветот и јас веќе се скршив, тука видов дека тоа е крај, тоа веќе беше реалност и почнувам да плачам како дожд пред неа, а таа така ме прашува, без ниту една солза, тогаш почнав да и кажувам дека таа е мојот херој, бидејќи не можам да верувам дека не плаче, како да не е таа, како смртта да не е ништо, многу повеќе се грижела како ќе бидеме ние две… – открила пејачката, па додала:

– Се истурив, прв пат плачев, тогаш сфатив дека не е лага. Јас до неа со крокодилски солзи, таа вели: „Радмила, зошто плачеш?“, и велам: „Затоа што не поминував повеќе време со тебе“, бидејќи секогаш бев на концерти, секогаш на училиште. Заработував и таа ми вели: „Те молам?! Радмила, немој веќе да те видам како плачеш, затоа што да не работеше…“, затоа што пеењето, како сега и тогаш, беше повеќе од просечна заработка, затоа што Тато можеше да заработи нешто, но јас заработив десет пати повеќе, а таа ми вели: „Да не пееше, да не работеше, немаше да можам да се лекувам“, бидејќи дадовме се за лекување: „ …и не би ми го продолжила животот толку многу“. И мене ми престанаа солзите. Така знаеше да ме смири со една реченица. Сè уште се сеќавам на тоа до ден-денес, таа можеше да ме смири, да смири дел од мојата грижа на совест, сите тие моменти што ги пропуштив. Сега да го вратам времето назад, џабе пари, џабе сè кога не поминував време со неа.

-Постојано си зборувам со себе и до сега никогаш не ми била потребна психотерапија или помош од психијатар да ми каже што да правам, а сега ќе видиме како тоа ќе се одрази во иднина. Овие 20 години сето тоа се таложи во мене, но за разлика од сестра ми која одамна оди на психотерапија, многу тешко ја поднесе  смртта на мајка ми, јас одам, пејам, а сестра ми е многу поемотивна. Таа и до ден денес оди на психотерапија, па ми вели: „Ме нервираш“, а јас и велам: Маки, само го гасам тоа копче“ – истакна Рада.

– Бев присутна во собата,сестра ми не издржа, но претпоставувам дека јас го видов сетоа тоа и тука ми замрзна меморијата. И секогаш кога ќе се сетам на тоа, кога ќе почнам да зборувам за неа, плачам, па затоа не зборувам за неа, тоа е некој мој одбранбен штит, механизам, ѕид, бидејќи кога и да се сетам на неа, го запирам сеќавањето во моментот, затоа што ако почнам, можам да плачам шест часа без престан, бидејќи сеќавањата самосе редат едно по друго. Зошто би плачела кога не можам ништо да сменам, тогаш подобро да не размислувам за тоа – изјавила пејачката чија мајка починала во нејзините раце.