Сопругот ми ги отвори очите, и ми покажа каде грешам- ме расплака со она што ми го кажа но сега сме среќни повеќе од било кога!

Оваа исповед, ќе ги натера сите жени да размислат и да сфатат дека во домот треба да бидат пред се почитувана сопруга, мајка а потоа домаќинка.

Кога се венчавме, не бевме млади. Тој имаше 43, а јас 35. Зрели луѓе во сериозни години, така да се каже. Знаевме што сакаме, кои се нашите цели и потреби, вака ја започнува својата приказна една жена која благодарение на мажот сфатила дека се изгубила себеси.

Имавме изграден став за животот. Бев многу возбудена од самата помисла дека ќе се мажам. Сакав да започнам семејно гнездо. Еуфоријата се чувствуваше на секој чекор … Но, поради толку голема еуфорија, почнав да правам глупости една по друга.

Се откажав од сите свои слободни активности. Престанав да одам во теретана и да посетувам курс по италијански јазик, сè за да покажам дека сум вистинска домаќинка ..

Правев најубави колачи, барав рецепти во книги, ги пеглав сите алишта, чистев теписи, чистев тоалет и кујна до совршенство секој ден.

Научив како да правам најдобри колачи со фондан и совладав декупаж. Залудно потрошив време, себеси, гордоста, темпераментот и сè за да станам најдобра сопруга. Всушност, станав жртва.

Еден дождлив ден, како и обично, поминав време во кујната. Добро се сеќавам на тој ден.

Тој седна на трпезариската маса и испи млеко гледајќи ме со гнев во очите. Јас исецкав шунка, сирење и краставици. Неколку пати ми рече дека не сака вечера, дека има доволно млеко. Сепак, за мене како грижлива жена тоа беше невозможно, тој да не вечера. Тврдев дека му треба сендвич.

Одеднаш скокна, го фрли ножот од мојата рака и ми ги отвори очите. „Ти си моја сопруга, а не слугинка. Нема потреба три пати да го чистиш тоалетот дневно, ниту да ми правиш три јадења. Ти го имаш твојот живот и мора да го живееш. Јас не сум целиот твој свет. Имавме доволно среќа да се запознаеме и заљубиме, што ни треба покрај тоа?

Никогаш, не ги ставај моите интереси пред твоите, не го заслужуваш тоа … Ти си прекрасна личност и ние сме прекрасни заедно. Те сакам каква што си “, рече луто. Стоев неподвижна и шокирана. Се обидов да дознаам што се случи.

Собрав сили, ги проголтав солзите, го фрлив сендвичот и го зедов телефонот. Ја повикав наставничката по италијански јазик и повторно почнав да учам.

Јас веќе не бев само домаќинка. Не чистев тоалет секој ден, ниту готвев три вечери. Бев ЈАС и тоа беше најважната работа.

Среќна сум што сум повторно своја а најважно е што и тој беше среќен.

Извор pult24.info