СЕСТРАТА НА ЈОВАНКА ОТКРИ ГОЛЕМА ТАЈНА: Еве зошто немаа деца!

Нада Будисављевиќ е родена на 25 октомври 1936 година во селото Печани во Лика како петто, најмладо дете на Миша и Милица Будисављевиќ. Таа и нејзината сестра Зора биле однесени во сиропиталиште, каде што биле пронајдени во 1947 година од нивната најстара сестра Јованка, која ги воспитувала и образувала. По бракот на Јованка со Јосип Броз Тито во 1952 година, таа стана старател и на неа и на Зора.

Нада живееше со Тито и Јованка на Ушичка 15, а откако се пресели кај нв времето го поминуваше помагајќи и на ​​Јованка во секојдневните обврски.

Цел живот и го посвети на својата сестра. Таа беше нејзината единствена и најголема поддршка. Таа се грижеше за неа до последниот ден од животот на Јованка, и таа најдобро ги знаеше сите тајни на Јованка.

„Еден ден, во 1952 година, таа ни рече на мене и на Зора дека ќе се омажи за Тито. Ние двајца останавме без зборови на ист начин како што останавме без зборови кога таа ни рече дека нашиот брат почи-нал. Како да ни кажа дека ќе се омажи за Свети Петар. Или дека ќе се омажи за Господ“.

Вака започнува приказната за Нада Будисављевиќ, сестрата на Јованка Броз, објавена од „Ženа.rs“.

Откако Јованка не најде нас две во сиропиталиште по војната, јас и Зора дојдовме во Белград и живеевме во една соба на Ушичка 16.

Знаевме дека Јованка работеше за Тито но не знаевме дека има нешто меѓу нив. Ниту, пак, таа ни кажа за тоа. Не ни кажа дали има друго момче. Таа го чуваше тоа за себе. Таа беше убавица, но никогаш не се фалеше себеси со својата убавина. Никогаш не и паднало на памет да каже дека некој и се додворува или нешто слично.

Во 1952 година, таа ни рече на мене и на Зора дека ќе се омажи за Тито а останавме без зборови затоа што Тито беше икона за сите нас тогаш, дури и за неа.

И јас секогаш велев дека се омажила за нејзината икона. И за нас, тој исто така не беше жива личност – туку концепт. А кога ни соопшти дека ќе се мажи ние две ништо не кажавме. Отидовме на прошетка. Јас и Зора ги разбравме нејзините зборови како сега да треба повторно да се вратиме дома.

После тоа ни се јави Тито. И официјално не покани како гости, преку Јованка. И таа беше присутна.

Потоа ни ја покажа својата соба и неговата канцеларија на Ушичка 15, на првиот кат. Таму јадевме, во тој кабинет. Не слеговме во таа голема трпезарија. Потоа ни рече дека ништо нема да се промени во нашите животи, дека ќе живееме исто како што живеевме порано, само што сега ќе се грижи за нас покрај Јованка.

И така беше. Се уште живеевме во ист стан, а трошоците за нашата егзистенција сега ги сносеше тој, бидејќи Јованка беше демобилизирана и повеќе не работеше. Ја го гледав Тито како татко. Тој навистина ме сакаше. Јас бев член на неговото семејство и бев таму цело време. На почетокот, Зора повеќе му се допадна, јасно беше, бидејќи Зора беше негов тип на млада девојка, а јас бев домакинка низ куќата.

Знам дека ме сакаше поради начинот на кој бев посветена на Јованка, исто како што и Јованка му беше посветена нему. Тој многу ја ценеше мојата посветеност и мојата несебична помош. Тој го ценеше тоа во мене и му беше мило за тоа.

Одлуката да се омажи за Тито беше многу тешка одлука за Јованка. Таа не имаше и нас. Тоа беше товар и за неа. И таа знаеше какви се неговите семејни односи.

Но, Јованка никогаш не ни кажа како започна таа љубов.

Ниту тој ниту таа никогаш не кажаа збор за тоа. Бев со нив дваесет и пет години секој ден но никој од нив никогаш не зборуваше за тоа. Тие беа старомодни луѓе и го криеа тоа за себе а јас никогаш и не прашав.

Видов дека тие многу се сакаат и дека многу се почитуваат и дека се потребни еден на друг.

Кога мојата постара сестра го прифати тој брак, тоа беше решено и за тоа не се зборуваше. Таа дури и не зборуваше за венчавката. Знам само дека кумови беа Ранковиќ и Гошњак.

Не бевме на свадба. Сето тоа беше направено во најтесниот можен круг. Тоа беше нешто многу интимно, без голем настан, без прослава, без помпа.

Се омажи за нејзината икона и до крајот на животот немаше никој друг за неа освен него. Дури ни во нејзиниот ум.

Мислам дека за Јованка не се промени ништо по бракот. На педесет и три години, јас и Зора се преселивме од собата на Ушичка 16 во стан на Ушичка 9. Тоа беше станот што го доби Јованка и што подоцна го врати кога Зора се омажи. Јованка мислеше дека не е во ред да сум сама во таков стан додека другите луѓе немаат каде да живеат. Така, се преселив да живеам со Тито и Јованка во Ужице 15.

Доброволна одлука да нема деца

Најверојатно, нејзина доброволна одлука била да нема деца.

Затоа што тоа можеше да му наштети на Тито во тој момент. Велам, најверојатно, затоа што не ја знам точната причина.

Таа беше жртва за него. Од самиот почеток, таа се стави во негова служба како некој посветен, како калуѓерка која се посветува на својата религија.

Таа го амортизираше секој удар што беше наменет за него. И тогаш таа се преправаше дека е многу посилна отколку што беше.