За сите ќерки на овој свет: Мама не се плаши од ништо…

Освен можеби само малку од ова

Остави го светлото. – ми кажува додека излегувам од собата на вратата

Зошто, мила?

Зарем е вистина дека толку многу девојки се плашат од мракот …?

Те молам остави го – повторува таа.

Океј, но комарците ќе те изедат, само така да знаеш.

Нека … мамо?

Те молам?

Дали се плашиш од нешто…? Дали е тоа така?

Кои…? Мајка не се плаши од ништо, душо.

Мама не се плаши од ништо. Освен што ќе пораснете пред да можам да ве прегрнам и да ве бакнам добро. Се плашам дека нема да се сетите на деновите што ги поминавме заедно и дека овие години наши ќе избледат како стара хартија. Се плашам дека утре некој ужасен пубертет ќе ве однесе под негово крило и дека ќе биде тешко да ве сакам, дека ќе зјапам во тоа лице, барајќи некаква трага од таа убавина што течеше низ куќата….

Се плашам дека ќе ми го пренесеш еден ден, сите оние работи што ќерките обично им ги пренесуваат на своите мајки, незадоволни од своето лице во огледалото, несреќни поради сите оние несреќи кои, некако, одат во пакет кога ќе си на петнаесет или шеснаесет години. Дека ќе го мразиш носот и ќе ме обвиниш за тоа затоа што  ни се исти. Се плашам дека ќе избегаш од мене како чума, ќе се срамиш од мене, нема да разговараме или гушкаме како сега, нема да влезеш во куќата, да го фрлиш ранецот на подот и да ми кажеш без здив – знаеш што се случи денес на училиште ..?

Се плашам дека ќе се скриеш од мене, дека ќе ме излажеш, ќе се затвориш себеси, дека повеќе нема да бидам драг гостин во твојот свет, во твојата соба. Ќе ја треснеш вратата, ќе зборуваш јазик што не го разбирам, ќе плачеш за секоја мала работа.

Се плашам дека ќе се повлечеш и веќе нема да можам да те најдам. Дека ќе ја прекинете врската секој пат кога ќе влезам во собата под изговор да прашам нешто. Ќе те барам и ќе бидеш се подалеку и подалеку. Начинот на кој бев кај мајка ми, и таа кон неа и така натаму. Се плашам дека ќе разговарам без да ме слушаш. Дека и покрај мене, ќе работите против себе. Се плашам дека нешто ќе ве повреди без да можете да ми кажете. Се плашам дека еден ден ќе легнете сами, во нечија темнина и дека нема да има кој да ја вклучи светлината.

Се плашам дека нема да бидам со тебе – кога е најтешко ќе ти биде. Дека нема да бидам таму дури и кога е најдобро за тебе. Се плашам дека ќе поминат години пред да ме погледнеш повторно и да се препознаеш во мене.

Се плашам дека ќе изгледаш како мене. Дека ќе ја носиш истата тврдоглава линија, како белег на челото, дека тќе ти речат „иста како мајкати си “.