Од Германија дојдов на свадба – од мене очекуваа многу пари, но се посрамотив со подарокот!

57 годишната Радмила која живее во Германија реши со нас да ја сподели нејзината искрена приказна кога станува збор за некој кој долго време живее надвор од границата на Македонија и какви се очекувањата на роднините кога ќе дојде во посета на родниот крај.

Така таа истакна дека неодамна била поканета на свадба кај нејзината внука, но знаејќи дека од неа се очекува голем подарок решила да не се посрамоти и одвоила 200 евра кои ги ставила во плик.

Но и тоа не беше доволно за да не се чувствува непријатно.

Кога живеете „преку границата“, сите мислат дека сте полни како брод. Така беше во деведесеттите години, бидејќи тогаш во нашата земја навистина беше невозможно да се заработат повеќе од неколку марки месечно. Тогаш луѓето крпеа, а Западна Европа, колку и да беше скапа, повторно беше на ниво за земјите од  Балканот. Споделувате, купувате подароци и тогаш сите беа среќни.

И тогаш стареете. Некој се paзболува, трошите пари на ле-кари, едвај врзувате крај со крај. Го изгубив сопругот, мојот син пpoкоцка скоро сè. Се распаднавме како семејство, останав да работам сама.

Мојата внука неодамна ме покани на свадба. И реков дека ќе дојдам. И, се спремав, несакав да се посрамотам пред роднините.

Зедов двесте евра, немам повеќе. Всушност, имам и повеќе, но морам да оставам нешто настрана, што да правам кога ќе се пазболам, кој знае што ќе се случи утре, искрено се сомневам дека некои од роднините ќе истрчаат да ми помогнат.

Венчавката беше прекрасна, но штом го дадов пликот, видов како сјаат очите. Сите гледаа во мене како некогаш богатата братучетка од Германија,сите, се разбира, очекуваа да дојдам со стил. Но, не. И јас сакав, но животот сврти сè наопаку.

И тогаш следниот ден разговаравме со младенците за тоа што добија, тие рекоа дека не им е важно, но беше.

Тие неколкупати потенцираа дека некои сиромашни роднини им донеле 500 евра, дека се задолжени, бидејќи долго чекале да се омажи нивната внука.

И јас исто така.

Бев лута на себе. Ќе ми беше жал бидејќи тие ме сакаат и се однесуваат убаво со мене. А, од друга страна, морам да оставам нешто за да имам за не дај Боже.

Дали ја направив вистинската работа?

Не знам. Се надевам дека ќе има подобри времиња, дека сите ќе имаме пари и никогаш нема да размислуваме за содржината на пликот.

Вака имав впечаток дека сум засрамена, не затоа што нема да ме сакаат заради двесте евра, туку затоа што сакам да и дадам повеќе на мојата внука, сакам да им помогнам, сакам парите да не бидат проблем за нив. Останаа само празни желби.